Ramę chronologiczną proponowanej tematyki konferencyjnej otwiera rok 1919, rok ogłoszenia we Francji, Włoszech i Niemczech hasła „powrotu do porządku” stanowiącego reakcję na traumę Wielkiej Wojny i wywołany nią kryzys moralny w Europie. Normy ideologii akcentującej wagę tradycji narodowej i rodzime korzenie kulturowe szybko rozprzestrzeniły się także w nowo ukonstytuowanych państwach narodowych Europy Środkowo-Wschodniej, przybierając kształt idiosynkratycznych nacjonalizmów.  Rok 2009 natomiast to cezura zamykająca pierwsze dwie dekady zmienionego po 1989 r. porządku politycznego w uwolnionej od dominacji Związku Radzieckiego części kontynentu zwanej Blokiem Wschodnim; to rok podsumowań kulturowych przeobrażeń zachodzących w krajach nowo włączonych do intelektualno-artystycznego obiegu Unii Europejskiej bądź aspirujących do takiej integracji, to czas refleksji i retrospektyw w społeczeństwach, które odzyskały/uzyskały demokratyczny ustrój, lecz poddane zostały presji innych niż przed 1989 r. czynników zewnętrznych (natury ekonomicznej, prawnej i obyczajowej w pierwszym rzędzie).

Zaznaczyć należy, że termin Europa Środkowo-Wschodnia został tu zastosowany z pominięciem faktu, iż odpowiadający mu obszar geo-polityczny i geo-kulturowy nie został dotychczas precyzyjnie zdefiniowany. W okresie po upadku muru berlińskiego wielokrotnie stawiano pytanie o właściwe nazewnictwo omawianego regionu (do którego włączano niekiedy także Rosję): Europa Wschodnia, Środkowa czy Środkowo-Wschodnia? Zważywszy brak wiążącego konsensusu, będziemy kategorię pojęciową Europy Środkowo-Wschodniej stosować w sposób „elastyczny”, nie związany ściśle z wytyczonymi na mapach granicami państw i kultur.

Konferencja stanowić będzie próbę diagnozy dążeń do odzyskania lub wykreowania narodowych i lokalnych narracji z jednej strony, oraz akcentowania samoidentyfikacji seksualnej i indywidualistycznych doświadczeń z drugiej, w odniesieniu do okresu międzywojennego, czasów Żelaznej Kurtyny i dekad po 1989 roku. Do dyskusji zaproszeni są badacze poszukujący egzemplifikacji powyższych tendencji w sztukach wizualnych (łącznie z nowymi mediami i filmem), architekturze, krytyce i teorii sztuki. Zważywszy, że wszelkie formy reinterpretacji przeszłości mają wymiar ideologiczny, są często rozbieżne lub wzajemnie się wykluczają, będziemy poszukiwać odpowiedzi na pytanie: Czy sztuka, historia i krytyka sztuki mogą stworzyć platformę negocjacyjną dla różnych opcji światopoglądowych w dzisiejszym społeczeństwie?      

Debata konferencyjna przebiegać będzie w ramach kilku bloków tematycznych:

Sztuka jako katalizator nacjonalistycznych tęsknot, instrument ideologicznej propagandy bądź przejaw regionalnych/etnicznych/wyznaniowych wyróżników.  

Kanon(y) sztuki jako element konstruowania tożsamości narodowej oraz odbicie współczesnych problemów kulturowych i poza-artystycznych.

Ponadnarodowe i transgresywne trendy artystyczne, a wernakularne tradycje w sztuce.

Zjawiska kulturowej konwergencji i odrębności wobec Starej Europy w krajach byłego Bloku Wschodniego.

Subwersywne narracje: rola sztuki i krytycznego dyskursu w kwestionowaniu starych i tworzeniu nowych tożsamości, modeli i hierarchii kulturowych w społeczeństwach postkomunistycznych.

Kulturowy wymiar samoidentyfikacji seksualnej jako formy kontestacji norm rządzących otaczającą zbiorowością społeczną/etniczną/narodową.